Onze familiegeschiedenis

Bij zijn geboorte werd hij naar zijn grootvader genoemd: Ludovicus. Maar in zijn onmiddellijke omgeving van vrienden en kennissen was hij Louis of Lowietje. Hij was blijkbaar onder een ongelukkig gesternte geboren. Hij was nog heel jong toen hij moeder en een jaar daarop vader verloor. Als weeskind werd hij opgevangen bij de Broeders, samen met zijn jongere broer, terwijl zijn zussen bij de Zusters van Sint-Vincentius werden opgevangen.

In die tijd was het een zegen een beroep te mogen leren. Zo kreeg hij toekomst op de arbeidsmarkt en werd slager. Doorheen zijn gehele leven bleef hij het tekort aan moederliefde met zich meedragen en uitte dat geregeld. Geborgenheid was blijkbaar voor hem een gemiste kans geweest in zijn leven als kind.

In Oostende ontmoette hij de droom van zijn leven: zijn lieve Jeanne, waar hij dolverliefd op werd. Zij werkten in dezelfde slagerij. Het werd een heerlijke start: zij 20 jaar, hij 24 jaar jong. En nu bloeide het leven weer voor hem open. De kindjes kwamen. Eerst August, dan de tweeling Omer en Robert. Maar Louis zou Lowietje niet geweest zijn, als hij niet had gedroomd van een dochter. Hij kreeg van Jeanne nog één kans en het werd Monique.

Jarenlang is hij als eerlijke, zelfstandige slager in de Carmersstraat actief geweest. Vriend van vele mensen. Wie herinnert zich hem niet fietsend met een reuzemand voorop zijn ronde doen naar de klanten. Tijdens de oorlogsperiode reed hij om zijn gezin te onderhouden met zijn fiets naar Woumen, naar de boerderij waarvan Jeanne afkomstig was. Louis bracht zo in moeilijke tijden nog wat lekkers mee, met het risico onderweg te worden aangehouden. Hij was een geëngageerde vader voor zijn vier kinderen.

Tijden veranderden en steeds werd het voor zelfstandigen moeilijker het hoofd boven water te houden. Dus ging hij in loondienst. In vrij moeilijke omstandigheden werkte hij in diepvriezers, in de pekelkamer, waar hij later zijn zware reuma zou aan overhouden. Tot zijn vijfenzestigste deed hij plichtsgetrouw zijn werk. Daarna genoot hij van werken in de tuin en kaarten en lotto spelen in het parochiaal centrum.

In 1995 wou hij absoluut naar het bejaardentehuis. Hoewel zijn vrouw Jeanne daar nog niet volledig klaar voor was, volgde zij hem liefdevol naar de Zusterkens der Armen in het Sint-Jozefsinstituut. Op 3 april 1995 verliet hij zijn huis. Eens in de auto zegende hij zijn huis als afscheid. Een gevoel om nooit te vergeten. Hij ging een nieuw leven tegemoet en werd in de watten gelegd door Zuster Emelda en Zuster Jozefa. Goede verzorging, ruime kamer, lekker eten, het was een paradijs voor hen.

Helaas werd hen in oktober 1995 de grootste smart uit hun leven aangedaan toen hun geliefde dochter Monique overleed. Als gelovige en kranige mensen hebben ze moedig dat leed gedragen. Een voorbeeld van hoe een christen mens in goede en kwade dagen de ogen op God blijft gericht houden.

In de wintertijd van hun leven kwamen kleine kwaaltjes op en langzaam werden ze beiden oud. Vorig jaar overleed mama als eerste. Eén van de zusters vertelde hoe ze zag dat naarmate het einde naderde, ze samen hand in hand in de zetel zaten. Een prachtbeeld, zei ze. Na de dood van Jeanne is papa langzaam weggegleden tot de Heer hem tot zich riep. Een schoon leven van dienstbaarheid nam zo een einde.

Moge hij nu voor eeuwig in het hiernamaals bij zijn God het licht en het geluk vinden.