Onze familiegeschiedenis

Uit het bidprentje van "Mèmé van de Walplatse": Verenigd rond het lichaam van deze lieve vrouw beseffen we, dankbaar, wat een zegen ze voor ons is geweest. Ze kwam uit een verleden dat voor ons een vertelling is geworden: een arme volksbuurt; tot haar negen jaar naar school geweest; nachten vankantklossen, van kindsbeen af; jong fabrieksmeisje; levend tussen schaarste en honger: in een oorlog en later in nog een; trouwen met een ingoede man maar verder: nauwelijks iets ... En zes kinderen krijgen, en tussenin ruimte maken voor nog eentje, dat geen moeder meer had ... Zo werd ze de de moeder die we gekend hebben: moedig, ongekunsteld eenvoudig, veeleisende opvoedster, fier op haar kinderen en zonder enig gevaar van ze te bederven. Broos van gestel - al die jaren - deed ze met arme middelen wonderen. Het maakt ons nu nog stil.

Tegenslagen deden haar geloof en vertrouwen slechts toenemen: "De goddelijke Voorzienigheid heeft altijd op mijn schouders gezeten" zei ze later. Als haar kinderen maar zélf gelovige mensen werden en ook zij die na hen kwamen ... En ze hield van Gods Moeder. Onvermoeibaar trok ze jaarlijks - 35 keer? - naar Banneux "voor haar schoonste dagen van het jaar", om er te bidden en zonder meer gelukkig te zijn: "'t was ieder jaar een nóg betere predikant" ... En hoe heeft ze haar gelovig gemoed niet meegedeeld aan haar medeleden in K.V.Z.?

Was er wel een lievere grootmoeder en tante? Ze wàs gewoon het geheugen van de familie. Stammoeder. Ieder nieuwjaar testten we haar: wist ze écht nog wannéér ze precies geboren waren: de kleinkinderen, achterkleinkinderen, neven en nichten en zelfs vrienden en geburen? En dan volgde de feilloze reeks verjaardagskaartjes, telkens een paar dagen voordien. Zelf stond ze er soms verbaasd over dat zoveel mensen haar gaarne zagen: "heb ik soms iets speciaals?" vroeg ze.

We zullen haar missen. Hoe zullen we haar levend houden in ons hart? We zullen nu mekaars verjaardagen moeten leren in 't oog te houden. En haar geweten in ons niet stilleggen. Haar merkwaardige kommer voor vrede en verzoening. Haar zorg om te delen, ook van het weinige: met diegenen aan de deur en diegenen in de verte, tot in Brazilië. We zullen haar wakkere wijsheid moeten nàbeluisteren en ons optrekken aan haar onblusbare goesting om steeds opnieuw te leven: op negentig jaar begon ze voor het eerst echte boeken te lezen, het ene na het andere, met smaak. Maar geen boeken overoorlog. En we zullen diep dankbaar blijven voor die laatste tijd die ze sereen en onverstoord gelukkig kon doorbrengen tussen de lieve mensen van de Zeven Gaven in de Potterie, na de dood van haar zuster. Dichter dan ooit verbonden met haar kinderen. En helder van geest: God, wat was ze dààr content mee. Ze woonde dan ook vlakbij het Seminarie, dat geen dag uit haar hart en gebed afwezig was: want "we moesten bidden voor de priesters, van hoog tot laag; dat was absoluut nodig; en voor priesterroepingen en voor de volharding van de seminaristen...". Was ze tenslotte zelf geen moeder van een priester?

Ze zullen haar nu hartelijk verwelkomen in het Vaderhuis: haar man en oudste dochter, haar liefste schoondochter, haar zuster en al die lieve anderen. Ze zullen blij zijn dat ze er is. Samen in familie. Daarom, goede God, zorg dat zij en al die anderen het goed hebben bij U. Dank U.